Nasz dom płonie - Bonnie Kistler

Nie potrafię wyjaśnić dlaczego, ale kiedy sięgałam po Nasz dom płonie, byłam absolutnie przekonana, że będę czytała książkę w klimacie Kwiatów na poddaszu. Prawdopodobnie pomieszałam ją z inną zapowiedzią przewijającą się gdzieś w Internecie. Ale nie porównanie do Kwiatów… sprawiło, że zapragnęłam przeczytać tę powieść, a jej ciekawy opis i, nie będę Was oszukiwać, przyciągnęła mnie ta piękna orzeźwiająca okładka! Ta pokusa była warta spędzonego przy lekturze czasu.

Dla Kipa była to najwspanialszy dzień w życiu – doskonała impreza, piękna dziewczyna u jego boku i nieobecność rodziców w domu. Jednak nawet najlepszy wieczór pod wpływem jednej złej może natychmiast zamienić się w najgorszy. Tak też się stało. Jazda samochodem po alkoholu, śliska nawierzchnia, uderzenie w drzewo, interwencja policji. Na szczęście dla chłopaka, skończy się tylko na niegroźnym zakazie prowadzenia samochodu. Jednak następnego dnia umiera jego młodsza siostra. Czy to skutek wypadku, w którym uczestniczyła zeszłej nocy? Co to oznacza dla Kipa? Co to oznacza dla jego rodziny?

Wydawać by się mogło, że w pełni zgrana i kochająca się rodzina patchworkowa to rzadkość. W każdym razie nieczęsto pisze się o takich w książkach. Częściej czytamy o niedogadującym się przyrodnim rodzeństwie albo o macochach lub ojczymach z piekła rodem. Bonnie Kistler postawiła na obraz idealnie dopasowanej rodziny. Takiej, wtórej wszyscy się kochają, darzą szacunkiem i wspierają… Od razu spodobał mi się ten obrazek. To coś świeżego  Są jednak wydarzenia, które mogą sprawić, że rodzina się rozpada, zwłaszcza wtedy, kiedy od samego początku jest w pewnym stopniu podzielona. Co wtedy dzieje się z zaufaniem i wsparciem?

Nasz dom płonie jest opowieścią o relacjach rodzinnych, o rodzinnej tragedii, o podziałach, o kłamstwach, o trudnej sztuce wybaczania, o radzeniu sobie z emocjami. O wszystkim tym, co kotłuje się w myślach człowieka, który mierzy się z najboleśniejszą stratą i który chce zrobić wszystko, by obronić swoje dziecko przed najwyższym wyrokiem sądu. Sięgając po ten tytuł nie spodziewałam się otrzymać mieszanki tak wielu przeróżnych gatunków. Śledzenie codzienności rodziny zapewnia warstwę obyczajową. Mogę nawet stwierdzić, że to główny filar powieści. Pod thriller podchodzą próby rozwiązania zagadki nocnego wypadku rodzeństwa oraz postępowanie dotyczące tej sprawy. Niestety zagadka nie jest zawiła, można rozwiązać ją już po kilku pierwszych rozdziałach. Ważny jest tu motyw prawdy, kłamstwa i zaufania, który faktycznie może namieszać w głowie. Dramat przeżywany przez matkę i ojca to kolejny gatunek, który można dołączyć do całości – ukazuje się głównie przez targające bohaterami emocje – jest ich całe mnóstwo. Żal i strach wylewają się z pomiędzy kartek i przechodzą na czytelnika. W końcu pojawiają się nawet sceny sensacyjne, których ani trochę się nie spodziewałam, ale przyznaję, że rozbudziły mnie pod koniec książki, kiedy zaczynałam czuć się znużona.

Czytałam Nasz dom płonie, zauważałam kolejne gatunki i nie do końca mogłam zrozumieć dlaczego się pojawiają... W końcu mnie olśniło. To książka, która zupełnie jak patchworkowa rodzina Petera i Leigh, składa się z pozornie niepasujących do siebie kawałków, a tworzy całkiem fajną całość :)

To całkiem gruba książka, dużo w niej zwykłej codzienności (choć w przypadku tej rodziny ‘zwykłej’ to prawdopodobnie nietrafione określenie), dużo przemyśleń bohaterów - często długich i głębokich, często dających do myślenia. Pojawiają się też wtrącenia i anegdoty, które nijak mają się do głównej fabuły… Umówmy się, Nasz dom płonie jest naprawdę przegadany. Zazwyczaj bardzo tego nie lubię i przeszkadza mi przeciąganie wątków i opisów.  W tym przypadku też nie byłam zachwycona, ale coś sprawiło, że mniej więcej po 1/4 książki przestałam zwracać na to uwagę. Przeczytałam kolejne 2/4 jednym tchem, nawet nie wiem kiedy. Stron ubywało w szalonym tempie, a pod koniec znów przystopowałam i zwyczajnie się męczyłam.

Ta historia ma swoje lepsze i gorsze momenty, ale ostatecznie uważam, że jest całkiem dobra. Zwłaszcza biorąc pod uwagę to, że jest debiutancką powieścią Bonnie Kistler. Trzeba mieć , żeby napisać tak złożoną opowieść i się w niej nie pogubić. Nasz dom płonie nie spodoba się każdemu. To książka dla wielbicieli powolnego czytania, delektowania się, przeżywania tragedii bohaterów i dogłębnej ich analizy. To książka dla tych, którzy lubią czytać historie rodzinne, opowieści snute niespiesznie, bez gnającej akcji. Mnie się podobało, spędziłam miło kilka godzin

Wpis we współpracy z Wydawnictwem Czwarta Strona.